“Çin’in yıllardır sürdürdüğü vahşet politikalarını Müslüman başkentler çekingen yaklaşımla izlerken Batı’dan sistemli soykırıma karşı bir adım daha geldi. Almanya, ABD, İngiltere ve Fransa’nın yanı sıra Haiti, Monako ile Honduras’ın da bulunduğu 39 ülke, toplama kamplarında zorla tutulan Uygurların serbest bırakılmasını istedi. Ancak listede Arnavutluk ve Bosna Hersek dışında Müslüman ülkelerin yer almaması tepki çekti. Bildiriyi imzalamayan Türkiye ise Birleşmiş Milletler İnsani İşler Komitesi’nde Uygurların kimliklerine saygı gösterilmesi beklentisini iletmekle yetindi.”
Haber bu. Haberin Karar’a “Neden bizim imzamız yok” ifadesiyle girmesi son derece tabii. Arap ülkeleri Filistin’e sahip çıkmadığında bizde nasıl yadırganıyorsa, Doğu Türkistan’a destek çağrısı yapan bir bildiriye imza atmamak da Türkiye adına yadırganacak bir konu.
Üstelik bu haber, tam da Türkiye’nin Azerbaycan’a yönelik kararlı desteğinin gerçekleştiği bir ortamda ortaya çıkıyor, tabii ki bu yönüyle “Azerbaycan’a olan neden Doğu Türkistan için olmuyor?” sorusunu beraberinde getiriyor.
Tabii akla hemen Çin ile ilişkilerin reel-politiği geliyor.
Çin ile ekonomik ilişkilerin medya boyutunun serencamını, “Doğu Perinçek neden her gün ekranlarda?” sorusunun cevabının arandığı ortamda Yıldıray Oğur...