İsrail gazetelerinden Yediot Ahranoth'da Ammon levy imzasıyla yayınlanan "War failure our fault" (Savaştaki Başarısızlık Hepimizin Hatası) başlıklı analizinde "İsrail kamuoyu Lübnan savaşının arkasında bütünüyle durmuştu, savaş yenilgisi İsrail kamuoyu için de bir utançtır" diyerek, Winograd raporunda sadece hükümetin suçlanmasının yanlış olacağını belirtti.
"Komisyon raporunun yayınlanmasının hemen öncesinde size bir şeyi söylemek istiyorum: bu rapor hükümete yönelik değil sadece. Bu rapor aynı zamanda bize ve medyayadır da. Evet hükümetin başarısızlığı apaçık ortada. Winograd'ın ne diyeceğini bilmemize gerek yok. Dayanılmaz gerçek şu: İsraillilerin büyük bir çoğunluğu bu savaşı istemişti. Bundan dolayı da kamuoyunun tamamı bu savaşın sorumluluğunu üzerine almalı. Bu bütün İsraillilere bir ders olmalı. Bu sadece başarısız bir yönetim sorunu değil. Binlerce deneyimli yönetici bundan daha büyük bir felakete yol açamazdı. Ortada bir anlayış problemi var, asıl sorun savaşın arkasında olmak. Bugün de benzeri bir durum ile Gazze'de karşılaşmaktayız" diyen Ammon levy Hizbullah yenilgisinden gereken dersi almayan israillilerin Gazze'den de bir felaketle döneceğini hatırlattı.
Ammon Levy makalesini şöyle sürdürdü:
"İkinci Lübnan Savaşındaki başarısızlıklarla ilgili raporun yayınlanmasından iki gün önce, başbakan kendi parti üyelerine şöyle der: "Sakin olabilirsiniz", savunma bakanı Barak "İsrail devleti için en iyi şey ne ise onu yapmaya" söz verir.
Bunda bir buçuk yıl önce Temmuz'un 12'sinde İsrail gerçek bir sorunla karşılaştı. Hizbullah bizi kışkırttı, askerlerimizi öldürdü, ikisini de kaçırdı.Tıpkı bir şartlı refleks gösterir gibi kısa bir toplantının ardından hükümet hemen savaş kararı aldı. Ne için? Bu durumlarda alışılageldiği gibi hep, liderler ikiyüzlülüğe başvurdular hemen. Resmi olarak amaçlarının kaçırılan askerlerin geri getirilmesi olduğunu söylediler, gayri resmi amaçlarıysa Hizbullah'ı "bir seferde sonsuza dek" ortadan kaldırmaktı.
İşte burda tam arkanızda Lübnan haritası duruyor, binlerce kilometrekarelik bir alan, vadiler, dağlar, köyler ve kasabalar, o kaçırılan iki askerin gizlendiği muhtemel yerler. Hem de yüzlerce Hizbullah savaşçısının arasında. Ordunun görevi de askerleri bulmaktı. Eğer çok trajik bir durum olmasaydı başımıza gelenler, çok müthiş bir komedi sayabilirdik tüm bunları.
Böyle bir operasyonu başlatmadaki mantık ne olabilir? Gerekli istihbarat olmadan bu lanetli ülkede o kaçırılan askerleri nasıl bulabilirdik? Araziyi tam bilmeden bölgeyi bizden daha iyi bilen Hizbullah savaşçılarına nasıl zarar verebilirdik?
Tüm ülkeyi temelsiz bir fantaziyle oyalamak ve kan istemekten başka ne yapabilirdik ki? Ve bir halk kan istediğinde, devletin ona istediğini bolca vereceğini biliyoruz.
Kollektif İntihar Operasyonu
Ve olan da bu oldu zaten, sivil nüfusun yoğun bombardımana tabii tutuluşu. Bir şehrin altyapısına saldırmak. Ne askerlerin kaçırılmasıyla, ne de Hizbullah ile ilgisi olan masum insanların öldürülmesi. Onlara ve kendimize neler yaptığımızı gördük hep beraber ama daha fazlasını istedik. O günlerde hakim olan söylem kavgacı ve merhametsiz bir söylemdi. Nasıl cehennem edecektik hepsini, nasıl ağır bir darbe indirmeyi başarcaktık, Nasrallah'ın başını nasıl kesecektik? O zamanlar pek çok kimse bu dili kullanıyordu, belki de bu satırları okuyan sizler de böyle konuşuyordunuz.
Ve bir kişi duygusal bir göreve başlarsa, sonuç felaket olur bizde, bunu öğrenmek için Winograd raporuna ihtiyacımız yok.
Peki öyleyse niçin bu savaşı başlattık? Çünkü İsrail'de güç, herhangi bir güvenlik krizini çözmede hala tek çözüm olarak görünüyor, "güç tezinin" Sederot ve Gazze'de sırayla çürütüldüğünü gördük. Son bir kaç yılda bazı ayıltıcı anlara tanık olduğumuz doğru (Lübnan da bunlardan biri) ama güç ve kendine aşırı güven bizi kör etmeye devam ediyor hala.
Temmuz'un 12'sinde gerçek bir sorunla karşılaştık. Size gerçeği söylemek gerekirse halen dahi bu sorunu nasıl olurdu da çözebilirdik, hala cevabını verebilmiş değilim. Sorun tam da bu işte, acı veren bir sorunun cevabı elimizde yoksa ne yapacağız?Sadece iş olsun diye mi bir şeyler yapmalıyız? Yoksa intihar etmek de dahil olmak üzere, herhangi bir bedeli ödememiz gerektirecek bir cevabımız da mı yok?
İkinci Lübnan Savaşı kollektif bir intihar operasyonu idi. Hükümet liderlik etti, medya geniş destek sağladı ve halkın kahir ekseriyeti de bu kana talip oldu. Diplomatik bir hareketi denemedik bile. Bir hafta için bile olsa, beklemeyi, ölçüp biçmeyi, uluslar arası baskı uygulama yoluna gitmeyi veya gizli diplomatik kanalları denemeyi düşünmedik bile. Tüm bunlara hakkımız yoktu, silahımızı aldık ve ateş ettik ama kendimizi vurduk sonuçta.
Winograd raporunun yönetim hakkında bazı şeyleri aıkça ilan etmesinden önce şunu herkese hatırlatmak isterim ki tüm bu körlükte herkesin, bu satırları okuyan sizlerin de dahli var. Umarım ki bu komisyon bu sonucu almamızı sağlayan tüm liderleri tarihin çöplüğüne fılatır, Peki ya bizler? Biz ne öğreneceğiz bu savaştan? Ve ne zaman öğreneceğiz?"
velfecr