Amerikan istisnacılığının ve tek kutupluluğunun ölümü ve çok kutuplu bir dünyanın ortaya çıkışı, İran'daki İslam devriminin başarısının doğrudan sonucudur. Harekete, bu ay ölüm yıldönümü anılacak olan İmam Humeyni önderlik etti. 3 Haziran 1989'da İmam kısa bir hastalıktan sonra vefat etti. Midesinden bir kanser tümörü çıkarılmak üzere ameliyat olmuştu, ancak iyileşmedi.
Ölümü, 10 milyondan fazla insanın büyük liderlerine saygılarını sunmak için İran başkentinde bir araya geldiği Tahran'da yoğun duygusal sahnelerle damgalandı. İran tarihinde daha önce hiç bu kadar büyük bir katılım görmemişti. Kalabalık, İmam'ı 14 yıllık sürgünden döndüğü 1 Şubat 1979'da karşılayanlardan olaşan kalabalığı bile geride bıraktı. Yetkililer, onları barındıracak yer kalmadığı için uzak bölgelerdeki insanlardan Tahran'a gelmemelerini istemek zorunda kaldı.
İmam Humeyni'nin katkısı neydi ve Üstad Hassan El Benna ve Mevlana Mevdudi'nin de aralarında bulunduğu diğer İslami liderlerin başarısız olduğu yerde o nasıl başarılı oldu? İmam, çeşitli seviyelerde zorlukların üstesinden gelmek zorundaydı. İlk olarak, On İkinci İmam'ın yokluğunda İslami hükümetin (Hükümet-i İslami) gerekliliğine ilişkin içtihadı aracılığıyla Şii teolojisinde köklü bir değişiklik getirmesi gerekiyordu.
1300 yıldan fazla bir süredir hakim olan geleneksel Şii teolojik görüş, ulemanın On İkinci İmam yeniden ortaya çıkana kadar siyasete veya yönetime katılmaması gerektiğini öne sürdü. Pek çok geleneksel Şii ulema ve diğer gelenekçi hala bu görüşe bağlı kalmaktadır.
İkinci zorluk, dayatılan küresel düzeni doğru bir şekilde analiz etmekti. Geleneksel eğitimine rağmen, İmam dünyayı neyin etkilediğini doğru bir şekilde teşhis etti: emperyalizm ve Siyonizm. Her ikisi de dünyanın geri kalanında olduğu gibi İran'da da baskındı. Birçok Müslüman hükümdar bugün bile zihinsel köleliğin zincirlerini kırmış değil. Pakistanlı politikacılar ve generaller hazır bir örnek sunuyorlar.
İmam'ın karşılaştığı üçüncü zorluk, İran'daki kitleleri harekete geçirmekti. ABD destekli Şah rejiminin serbest bıraktığı yaygın baskı göz önüne alındığında, kolay değildi. İnsanlar çok korkmuştu. Şah'ın gizli servisi Savak'ın başlattığı teröre karşı sesini yükseltenler ağır bedeller ödedi. Çoğu ulema olan on binlerce insan, İran'ın kötü şöhretli hapishanelerinde vahşice işkence gördü. Kimin daha şanslı olduğunu belirlemek zordu: İşkence altında hayatta kalanlar veya ölenler, ölüm ile birlikte onların korkunç çilesi son buldu.
Sürgünde yaşamasına rağmen, İmam İranlı kitleleri Şah'ın gayri meşru yönetimine karşı gelmek için seferber edebildi. Basit ses kasetleri, İmam'ın mesajını kitlelere iletmede önemli bir rol oynadı (unutmayın, internet çağı henüz gelmemişti). Çoğu imamın öğrencisi olan çok sayıda genç ulema, geniş camiler ağı aracılığıyla kitleleri harekete geçirmede etkili oldu.
1978 yılı devrim yılı olarak işaretlendi. Kitleler Şah'ın acımasız ordusuna karşı muazzam fedakarlıklar sunarken, İmam'ın düşünce ufku, hareketin yol boyunca pusuya düşürülmemesini sağladı. İran'daki İslami hareket ivme kazandığında, Şah ve saray efradı, Şah'ın meşruti bir hükümdar olmaya hazır olduğunu öne sürdüler. İmam Humeyni'nin bazı takipçileri bu teklifi kabul etmeye hazırdı. İmam, Şah'ın iktidardan uzaklaştırılmasından ve eski düzenin dağıtılmasından başka hiçbir şeyin kabul edilemez olduğunu söyleyerek bunu açıkça reddetti.
Büyük liderleri vasatlardan ayıran düşüncenin bu kadar net olmasıdır. İmam'ı geçmişin diğer liderlerinden ayıran bir başka nokta daha vardı: İmam, Şah'ın saraylarından hiçbirini kullanmadı. Bunun yerine 1964'te sürgüne gönderilmeden önce Kum'daki mütevazı evinde yaşamaya gitti. Sağlığı bozulunca ve Tahran'a taşınmak zorunda kalınca orada çok mütevazı bir ev kiraladı.
İran'daki kitleler İmam'da, gücünü kendisini zenginleştirmek için kullanan birini değil, refahları için endişelenen gerçek bir lider gördüler. Mütevazı yaşam tarzı onu kitlelere sevdirdi ve dünya çapındaki insanlara ilham verdi.
İmam'ın emperyalizmin ve siyonizmin doğası hakkındaki açık anlayışı oldukça parlak bir şekilde dikkat çekiciydi. Diğer insanları sömürmek için hiçbir çabadan kaçınmayan bu ikilden oluşan sistemin kötü doğası hakkında hiçbir yanılsaması yoktu. Şu soru sorulabilir: İran'ın İsrail ile hiçbir sınırı yokken ve topraklarının hiçbirini işgal etmediği halde İmam neden Siyonizm konusunda bu kadar rahatsızdı?
İmam'ın Siyonizm karşıtlığı, ancak onun sadece İran'ı değil, tüm İsilam ümmetini ilgilendirdiğini kavrarsak tam olarak anlaşılabilir. Mescid-i Aksa ve kutsal Filistin topraklarının işgali onu derinden üzmüştür. Bu nedenle, Ağustos 1979'da, Kudüs/Kudüs'teki Mescid-i Aksa'nın (Müslümanların ilk kıblesi) yasadışı işgaline dikkat çekmek için Ramazan'ın son Cuma gününün Kudüs Günü olarak idrak edilmesi gerektiğini ilan etmesinin nedeni budur. Bugün dünya çapında milyonlarca Müslüman ve adil görüşlü gayrimüslim, dünyanın neredeyse tüm büyük şehirlerindeki Kudüs Günü mitinglerine katılmaktadır.
İmam sürekli olarak Mescid-i Aksa'nın önemini ve kutsal bir görev olarak özgürleştirilmesini vurgulamıştır. Bu amaç doğrultusunda İran İslam Cumhuriyeti bu asil görevi yerine getirmek için büyük fedakarlıklar yapmıştır. Lübnan'da Hizbullah, Filistin'de Hamas ve İslami Cihat ve Irak, Suriye ve Yemen'de Ensarullah gibi İslami direniş hareketlerinin ortaya çıkması, İran'ın çabalarının doğrudan sonucudur.
"Direniş Cephesi" olarak adlandırılan bu bloğun ortaya çıkması, bu hareketlere büyük bir güven oluşturdu. İnşallah Kudüs'ün kurtuluş gününü yaklaştırdı. İmam ilahi rahmete kavuşmuş olabilir ama mirası yaşıyor. Artık ümmetin geri kalanının gerçek bağımsızlık ve kurtuluş mücadelesine katılması zamanıdır. (Crescent International)