Kraliçe II. Elizabeth'in geçen yılın Eylül ayındaki ölümünden bu yana İngiltere'nin ve yönetimi altındaki ülkelerin gayri resmi hükümdarı olan III. Charles, resmi olarak 40. İngiliz hükümdarı olmak için bugünlerde resmi taç giyme törenini düzenliyor. 21. yüzyılda böyle bir tören gerçekleşecekken, resmi anketlere göre, genç neslin yüzde 78'i de dahil olmak üzere çok sayıda İngiliz halkı monarşiye karşı çıkıyor ve bir cumhuriyet kurulması gerekliliğinde ısrar ediyor. Bu konu, Britanya'nın ulusal ve küresel arenadaki demokratik ve insan hakları iddiaları ve reçeteleri hakkında birçok belirsizlik ve soru yaratmıştır -özellikle de kralın otoritesinin, bu pozisyonun törensel statüsünün yanıltıcı iddiasını pratik olarak ortaya çıkaracak şekilde olması.
BBC gibi kraliyet medyasının monarşinin devamını meşrulaştırma mücadelesi ve İngiliz halkının yönetim sistemini değiştirme talebini görmezden gelme mücadelesinin yanı sıra, bugün ve geçmişte İngiliz egemenliği altında bulunan ülkelerin yerli topluluklarının talebi, özellikle bu talepler arasında yer aldığı için dikkate değerdir. 12 İngiliz Milletler Topluluğu ülkesinin yerli liderleri, III. Charles'ı "İngiliz hükümetleri tarafından yüzyıllarca süren sömürgeci ırkçılık, kölelik, soykırım ve kültürel hırsızlık" için bu uluslardan resmen özür dilemeye çağırdı. Taç giyme töreninden iki gün önce yayınladıkları bildiride, kralın tazminat ödeme ve eski İngiliz sömürgelerinden alınan kültürel ve beşeri eserleri iade etme sürecini başlatması gerektiğini söylediler. Onlara göre, İngiliz sömürge varlığının etkileri hala bu ülkelerin yerli halkları tarafından hissediliyor.
Yerlilerin bu talebi, kraliyet pozisyonunun törensel olduğu iddiasının aksine, kraliyet ailesinin medyasına göre, İngiltere'ye ek olarak, Büyük Britanya Kralı, kraliyet sistemine sahip bir dizi İngiliz Milletler Topluluğu ülkesinin yanı sıra Kanada, Avustralya ve Yeni Zelanda da dahil olmak üzere İngiliz egemenliği altındaki bölgelerin başıdır.
İngiltere'nin iç arenadaki, tahakküm altındaki ülkelerdeki ve dünya arenasındaki siciline bakıldığında, bu ülkenin yönetim yapısının niteliğini ve temelini ortaya koyan gerçekler ortaya çıkmaktadır. Birincisi; İngiltere'nin içinde, medyaya ve seçim merkezlerine göre, gençlerin yüzde 78'i de dahil olmak üzere halkın önemli bir kısmı, ülkelerindeki monarşi egemenliğinin sona ermesini istiyor ve hükümetin özellikle dini ve ırksal azınlıklara karşı dışlayıcılığını ve ırkçı davranışını, Batı'nın sözde demokrasisinin ilkelerine aykırı buluyorlar. İkincisi; İngiliz monarşisinin egemenliği altındaki ülkelerdeki sicili, soykırımlar ve insanlığa karşı suçlar zincirini göstermektedir. İrlanda'daki dini ve ideolojik iç savaş, İskoçya ve Galler'deki baskı, bu suçların sadece küçük bir kısmıdır.
Yayınlanan raporlar ve istatistikler, 1996 yılına kadar süren 100 yıl boyunca 150 bin yerli Kanadalı çocuğun, İngiliz kraliyet sisteminin doğrudan kontrolü ve denetimi altındaki sözde dini okullarda ailelerinden ayrıldığını ve sonunda toplu mezarlara gömüldüğünü göstermektedir. Tabii ki, bu suçlar hala Avustralya Aborjin topluluğuna karşı yeni başlıklarla devam ediyor ve BM raporlarına göre, özellikle sağlık ve eğitim alanında ve hatta içme suyunda, yaşamın temel olanaklarından hala yoksunlar. 1788'de, Avustralya aborjinlerinin nüfusu, atalarının topraklarında yaşayan yaklaşık 750 bin kişiydi, ancak İngilizlerin Avustralya'yı birleştirme politikası, Avustralya aborjinlerinin nüfusunun 1911'e kadar 123 yıl içinde 30 bin kişiye düşmesine neden oldu ve bu küçük sayıdaki insanlarda kamplarda ve İngilizlerin gözetimi altında yaşadılar ve yaşam için gerekli temel olanaklardan bile mahrum kaldılar.
Bu suçlar ve soykırımlar bugün kraliyet ailesinin egemenliği altında olan birçok ülkede gerçekleştirilmiştir. Dünya arenasında İngiltere, Asya, Afrika ve Latin Amerika'da sadece geçmiş sömürge dönemindeki Doğu Hindistan Şirketi gibi araçlarla gerçekleştirdiği değil; Batı Asya ve Kuzey Afrika'nın Sykes-Picot (1916) şeklinde kanlı parçalanmasına neden olmak gibi suçlar da işledi. Dahası, son birkaç on yılda, sayısız suç işledi ve milyonlarca insanı kurban etti. Filistin'in işgalinden ve milyonlarca Filistinlinin öldürülmesi ve yerinden edilmesiyle Siyonist rejimin kurulmasından İran'daki 28 Ağustos darbesine, Arjantin'deki işgal ve Malvinas Adaları'ndaki katliamdan, Afganistan ve Irak'ın işgalinde meydana gelen trajedilere ve Suriye'deki savaşa kadar, Libya, vb. İngiltere'nin kayıtlarında görülebilir. Bu suçların birçoğu sadece monarşinin emriyle değil, doğrudan kraliyet ailesi tarafından da işlendi. III. Charles'ın oğlu Prens Harry, Afganistan anılarında, bu ülkenin halkının katledildiğini kabul ederken, onları insanların öldürülmesi değil, satranç taşlarının yere atılması olarak adlandırdı!
Dikkat çekicidir ki; askeri harekatlar Kraliçe-Kral'ın resmi emriyle yayınlanmaktadır, bu nedenle kraliyet ailesi, İngilizlerin seyreltilmiş uranyum ile işlenmiş silahlar kullandığı ve bugünlerde Ukrayna'da tekrarladığı Afganistan ve Irak gibi ülkelerdeki soykırımdan doğrudan sorumludur. Kraliyet hükümetinin bu suçlardaki rolü, bu suçların faillerinin cezalandırılmasına yönelik küresel taleplere rağmen, sadece hiçbir duruşma yapılmamakla kalmayıp, aynı zamanda beraat eden askerler ve zamanın İngiltere Başbakanı Tony Blair gibi insanlar Kraliçe'den bir şövalye madalyası aldıklarında daha da belirginleşiyor.
Elbette bu soykırımlar burada bitmedi, çünkü uluslararası örgütlerin birçok raporu, İngiltere'nin sığınmacılara yönelik muamelesini bu soykırımın bir başka boyutu olarak görüyor. Aynı zamanda, İnsan Hakları Konseyi Özel Raportörü Sayın Alena Dohan’ın, Birleşik Krallık ve ABD'ye dayanan İran'a yönelik yaptırımlara ilişkin tek taraflı zorlayıcı tedbirlerin sonuçlarına ilişkin raporu gibi raporlar, bu yaptırımları tüm uluslararası hukukun ihlali ve soykırıma eşit bir eylem olarak değerlendirmektedir ve ceza talep eder. Onlar, bu yaptırımların liderleri ve uygulayıcıları haline geldiler.
Tabii ki bu suçlara, son sekiz yılda Yemen halkını öldürmek için silah sağlanmasını ve Siyonist rejimin Filistinlilerin soykırımına verdiği kapsamlı desteği de eklemeliyiz. Bu gerçeklere göre, her ne kadar BBC gibileri kraliyet sistemini kutsallaştırmaya çalışsalar da, bu suçlar kraliyet ailesinin ve İngiltere'yi yöneten sistemin sadece dünyaya model ve kutsallık taşımadığını değil, aynı zamanda insanlığa karşı işlenen suçların tartışmasız öncüsü olduğunu göstermektedir.
Aslında, III. Charles'ın bugün giydiği taç, milyonlarca masum insanın kanıyla kirletilmiştir ve sadece dünyaya gurur ve övünme kaynağı değil, aynı zamanda utanç kaynağı olması gereken çirkin soykırım sembolü ile süslenmiştir. Görünüşe göre BBC gibi medya organları, meslek etiği ve haber misyonu sınırlarını aşarak, izleyicinin zekasına hakaret ederken, bu kadar alçaklığı ve kötülüğü sahte altından kağıtlara sarmaya ve dünya kamuoyuna vermeye çalışıyor. (KHA)