Kuzenim Nayaf Ali 20 yaşında. Gazze Şehri'nin el-Zeitoun semtinde yaşıyor ve bu hikayeyi telefonda kardeşime ve bana anlattı.

12 Aralık'tı ve İsrail işgal güçleri mahallesini işgal etmişti. Bu süre zarfında İsrailliler mahalleyi kuşattığı için yaklaşık 30 aile üyesi evlerinde mahsur kalmıştı.

Aile, İsrail güçleri tarafından tespit edilmekten kaçınmak için evde sessiz kaldı. Üç gün boyunca bu sessiz terör durumunda kaldılar.

Dördüncü gün İsrail buldozerleri evi kuşattı ve yer sallanmaya başladı. İsrail askerleri eve ve evin etrafına kurşun yağdırdı ve Nayaf'ı ayağından vurdular.

Bağırmamak için dudağını ısırdığını ve acıyı yuttuğunu söyledi. Kanamayı durdurmak için bir eşarp kullandı. Yaranın şiddetinden çok İsrail güçleri tarafından keşfedilmekten korkuyordu.

Ancak kısa bir süre sonra buldozer evlerinin duvarına çarptı ve herkes, özellikle de çocuklar, çığlık atmaya ve paniğe kapılmaya başladı.

Ailenin fark edildiği, İsrail güçlerinin evlerine zorla girmesiyle anlaşıldı.

Nayaf'ı diğer adamlarla birlikte başka bir odaya götürdüler. Soyunmalarını talep ettiler ve adamlardan bazıları askerler tarafından dövüldü.

Askerler Arapça ve İngilizce konuşuyorlardı ve kadınlara ve çocuklara hiçbir eşyalarını almadan evden ayrılmalarını emrettiler. Bazıları çıplak ayaktı.

Adamlar gözleri bağlanıp zorla bir kamyona bindirildi. Nayaf, kelepçelerin o kadar sıkı olduğunu ve bileklerini kestiğini söyledi. Hayatında ilk kez böyle bir aşağılanma hissettiğini söyledi.

Bir hapishaneye götürüldüler ama hapishanenin tam olarak nerede olduğunu bilmiyor.

Ayak sakatlığı nedeniyle doktora görünmek istediğini söyledi ancak doktor isteğini reddetti.

Defalarca dövüldü ve birçok insanın dövüldüğünü gördü.

Verdikleri yiyecek yetersizdi: ekmek, bir dilim salatalık, bir dilim domates. Hatta su bile bedava verilmiyordu.

Gardiyanlardan birine su istediğinde, ona ağzını açmasını söylediklerini, gardiyanın ağzına su dökeceğini düşünerek bunu yaptığını, ancak gardiyanın bunun yerine ağzına tükürdüğünü ve onu yutmaya zorladığını söyledi.

Hapishanedeki son üç günün en kötüsü olduğunu söyledi. Zihinsel ve fiziksel işkence dayanılmaz seviyelere ulaştı.

Bütün vücudu ağrıyordu ve ilk defa ölmeyi diledi. Vücudunun her santimi kesikler ve morluklarla kaplıydı.

Sonunda 18 gün sonra taburcu edildi. Ayağı için tedavi gördü ve neyse ki doktorlar onu kesmek zorunda kalmadı.

"Hapishanedeki anım sonsuza dek benimle kalacak" dedi.

Şahad Ali Gazze'de bir yazardır.