“Türkiye sizinle utanç duyuyor!” diye avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum.

Bunca katliama, bunca gözyaşına ve böylesine büyük vahşete duyarsız kalan, bunun yerine basit çıkarları için gözleri dünyadan başka hiçbir şey görmeyen şu kalabalıklara bakıyorum ve öfkeme hâkim olamıyorum.

“Türkiye seninle gurur duyuyor!” diye salonları, meydanları inleten bu kalabalıkların önüne atlayarak mikrofonu ele geçirmek ve hepsinin sesini bastıracak şekilde “Türkiye sizinle utanç duyuyor!” diye bağırmak geçiyor içimden.

Bilmiyorum, başka kimlere nasıl bağırmalıyız, şaşkınız, ne yapacağımızı bilmez durumdayız. Dört aya yakın bir zamandır acziyet içerisinde kıvranıp duruyoruz, hiçbir şey yapamamanın verdiği çaresizlikle içeriden ve dışarıdan çatacak yer arıyoruz, karşısına geçip yakalarından yapışacak, bağırıp çağıracak kişiler, kurumlar ve ülkeler arıyoruz.

Daha sonra düşünüyoruz, bu şekilde öfkemizi başkalarına yöneltmenin bir hilekârlık olduğunu, sorumluluktan kaçmak olduğunu anlıyoruz, Müslümanlar olarak öncelikle kendi yakamıza yapışmamız gerektiğini itiraf etmek zorunda kalıyoruz.

Ve “İslam bizimle utanç duyuyor!” dememiz gerektiğini düşünüyoruz ve öyle de yapıyoruz; İslamiyet bizimle utanç duyuyor!

Allah’ım ne kötü bir şeymiş acizlik! Demek ki Peygamber Aleyhisselam boş yere;

“Allah’ım, acziyetten sana sığınırım, korkaklıktan sana sığınırım, tembellikten sana sığınırım, cimrilikten sana sığınırım!” buyurmamış.

Biz kendi kendimizden utanç duyduğumuza göre gerçekten İslam bizlerden utanç duyuyor olmalı.

Bilmiyorum Gazzeli kardeşlerimiz bizim hakkımızda hangi duyguları taşıyor, her ne kadar dile getirdikleri duygulardan bir kısmına şahitlik ediyor olsak da bizim hakkımızdaki son sözleri nedir acaba?

Bütün bunların bir yana İslam düşmanlarının bizim için söyledikleri yazdıkları zehirden acı sözler de bizi ayrıca kahrediyor.

Allah’ım bizi bu utançtan kurtarıver! Gazzeli kardeşlerimize nasıl ulaşmamız gerekiyorsa bir an evvel ulaştır!

Bu duygu ve düşüncelerle Cuma hepimiz için hayırlara vesile olsun!