1- Emevîler zamanında ayaklanan Hâricilerden Dahhak b. tufays Küfe mescidine baskın yaptı. Onlara göre, Hâricilerden baş­ka Müslümanların kanı helâldi. Ebû Hanîfe'nin karşısına geçip :

—  Tevbe et, dedi. O da:

—  Neden tevbe edeyim? dedi.

—  Neden olacak, Hz. Ali ve Muâviye ihtilâfından    hakemleri caiz görmeden tevbe edeceksin!

— Beni öldürecek misin, yoksa münazara mı yapacaksın?

— Münazara yapalım.

—  Münazara yaptığımızda birşey hakkında ihtilâf edersek se­ninle benim aramda hakem, arabulucu kim olacak?

—  İstediğin birini göster.

Ebû Hanîfe Dahhâk'ın adamlarından birine:

—  Şuraya otur bakalım, ihtilâf edersek ihtilâf ettiğimiz şey hakkında bizim aramızda hakemlik yapacaksın, dedi. Sonra Dah-hâk'a dönerek:

—Aramızda bunun hükmüne razı mısın? diye sordu. O da

— Evet deyince :

—  işte hakemliği sen de caiz gördün, kabul ettin, dedi.

—  Dahhâk buna diyecek bir şey bulamıyarak sustu.

2-  Kûfe'de bir adam varmış. Osman b. Affan Yahudi idi, dermiş. Ulema onu bir türlü ikna edip bu bâtıl sözünden vaz geçi-remezmiş. Ebû Hanîfe ona gelmiş ve :

—  Sana dünürlüğe geldim, kızını istiyorum, demiş.

—  Kime?

—  Asîl ve şerefli bir adam, gayet zengin, Kur'ân-ı Kerîm'i ha­fız, son derece cömert. Geceleri ibadetle geçiriyor. Allah korkusun­dan göz yaşı döküyor.

—  Yeter, aranan meziyetler için bunların bir kısmı bile kâfi.

—  Yalnız bir kusuru var.

—  Neymiş o?

—  Adam Yahudi!

—- Fesuphanallah, buldun buldun da benim kızımı bir Yahu­diye vermemi mi istiyorsun?

—  Vermez misin?

—  Hayır!

—Sen bir kızını Yahudiye vermezsin de, Hz. Peygamber Efendimiz iki tane kızını Yahudiye nasıl olur da verir?