Bir evlat babasını ne kadar sevebilir? Hayattaki en kıymetlilerinden, varlık sebeplerinden biri olan baba sevilmez mi? Elbette sevilir. Lakin bu sevgiyi kelimelere dökmek öyle kolay olmasa gerek. Kız çocukları babaya daha düşkün olur derler. Babası peygamberse bir de, bu sevginin sınırları aklın sınırlarını zorlayabilir. Kuşkusuz baba sevgisinin en güzel örneğini Peygamberimizin 'O benden bir parçadır' dediği Hz. Fatıma'da görürüz.

Öyle bir sevgi ki bu, babasının ahirete intikal edeceğini öğrenince üzüntüden kahrolan ve fakat ona en çabuk kendisinin kavuşacağını duyduğunda ise sevincinden ne yapacağını bilemeyen bir baba sevgisi. Onun en bilinen yönü, hayırlı bir evlat olmak, söz konusu babasıysa yani Peygamberse karşısındaki kim olursa olsun meydan okumak.

Sohbette bir mersiye dinledim ki...

Geçtiğimiz pazar günü, Bursa'da Mehmet Emin Ay Hoca'nın sabah namazının ardından yaptığı hadis dersinde daha önce duymadığım bir mersiyeye tanık oldum. Hazreti Fatıma'nın Peygamberimiz bu dünyadan ayrıldıktan sonra O'na yazdığı bir şiirdi bu. Bir Peygamber evladının babasına yazabileceği kadar içli, derin ve hissiyat dolu. Şairlere taş çıkartacak cinsten edebi... Kaynağı araştırdığımda Sibel Eraslan'ın "Can Parçası Hz. Fatıma" isimli kitabında, bu şiirin yer aldığını öğrendim. Kitabı zaten okumak istiyordum, şimdi bir sebebim daha var okumak için.

8 Haziran, Efendimiz'in dünyadan göç ettiği gün

Bugün 8 Haziran. Miladi takvime göre Peygamberimizin vefat ettiği gün. Hicretin 11. yılında Rebiülevvel ayının onikinci Pazartesi günü, Peygamberin, dünyayı terk ettiği gün.

Ve vefatın ardından tüm sahabe gibi hüzne boğulan Hz. Fatıma'nın Peygamberimize yazdığı mersiye... İçinde bulunduğu ruh dünyasını, dünyanın kendine nasıl dar geldiğini öyle güzel anlatmış ki Hz. Fatıma, okuyup da etkilenmemek mümkün mü?