Rahmetli babam öyle derdi; “Oğlum bir insanın en iyi bildiği şey neyse onu yapmalıdır.” Yani bir insan birçok şey biliyor olabilir, her meslekten azar azar bir şeyler öğrenmiş olabilir. Fakat bunların içinden en iyi hangisini biliyorsa onu yapmalı, hayatını ve maişetini onun üzerine kurmalı derdi.

Galiba Müslüman toplumlar, Müslüman ülkeler olarak da bugün bizim en iyi bildiğimiz şey birbirimizi öldürmek olmalı. Bu konuda oldukça tecrübe ve birikimimiz de var, üzerimize gelecek yok.

Hani o kadar zor da olmuyor birbirimizi öldürmek. Kâfirlerle, emperyalistlerle savaşmakla kıyasladığımızda o kadar basit o kadar kolay ki. Camilerimizi, kalabalıklarımızı havaya uçurmada hiçbir engel yok, hiçbir koruyucu önlem yok. Birbirimize fırlatacağımız füzeleri havada engelleyecek hiçbir savunma sistemi yok.

Eee.. Böylesine kolay iş dururken sen kalkıp gideceksin kâfirlerin en mükemmel korunaklı üslerine, gemilerine, karargâhlarına saldıracaksın, hiç akıl işi mi?

Rahmetli babamın söylediği gibi en iyi bildiğimiz işi yapacağız, yani birbirimizi öldüreceğiz. Hem ne kadar öldürürsek öldürelim dışarıdan fazla bir şey diyen de yok.

Zaten yıllardır bu işi yapıp duruyoruz. Irak’ta yaptığımız bu, Suriye’de yaptığımız bu, Lübnan’da yaptığımız bu, Yemen’de yaptığımız bu, Mısır’da yaptığımız bu!

Şu günlerde eksik olan bir İran-Pakistan çatışması kalmıştı, şükür(!) onun da haberini almış durumdayız, bakalım nereye kadar varır.

Siz istediğiniz kadar “Müslümanların bölünüp parçalanmaları, birbirlerini öldürmeleri haramdır!” diye avazınızın çıktığı kadar bağırın,

“Onlar Müslüman değil ki” fetvalarıyla zaten bu işin yolunu çoktan yapmışlardır. Koca koca ilim adamları(!) ne güne duruyor.

Bağışlayın beni, böylesine acı bir gerçeği tebessüm ettirecek ironi bir dille anlatmaya çalıştığım için özür dilerim, inanın şu anda ağlıyorum.

Rabbim bizlere doğrudan kâfirlerle mücadele etmeyi de öğretsin, emperyalist zalimlerle savaşmayı en iyi bildiğimiz meslek haline getirsin!

Bu duygu ve düşüncelerle Cumamız mübarek olsun!